Τα παραμύθια στο μπαλέτο

Στις 12 Ιανουαρίου του 1628 γεννήθηκε στο Παρίσι ο Σαρλ Περώ, ο συγγραφέας και λαογράφος που έμεινε στην ιστορία ως ‘ο πατέρας του παραμυθιού’.

Τα παραμύθια του Περώ βασίζονταν σε μύθους του μεσαίωνα που περνούσαν από γενιά σε γενιά ως προφορική παράδοση. Ο Περώ συγκέντρωσε τις ιστορίες, τις διασκεύασε έτσι ώστε να είναι διδακτικές και κατάλληλες για παιδιά και τις δημοσίευσε το 1697 σε έναν τόμο με τίτλο ‘Ιστορίες και Διηγήματα από τα Περασμένα’. Η συλλογή –που έμεινε γνωστή περισσότερο με τον υπότιτλό της ‘Ιστορίες της μητέρας μου της χήνας’ περιλάμβανε μερικά από τα πιο αγαπητά παραμύθια: από τη Σταχτοπούτα και την Κοκκινοσκουφίτσα, μέχρι τον Κοντορεβυθούλη και τον Παπουτσωμένο Γάτο!

Δύο αιώνες αργότερα κάποιες από τις ιστορίες του Περώ ενέπνευσαν μερικά από τα ομορφότερα και πιο διάσημα μπαλέτα του Marius Petipa. Παρόλο που υπάρχουν καταγεγραμμένες και προγενέστερες παραγωγές βασισμένες στα παραμύθια του Περώ, τα έργα του Petipa ήταν που καθιέρωσαν τα γνωστά παραμύθια ως μπαλέτα. Ας δούμε τα σημαντικότερα από αυτά:

Ωραία Κοιμωμένη

Ανέβηκε το 1890 στο Θεάτρο Μαρίνσκυ, με μουσική του Τσαικόφσκυ και χορογραφίες του Petipa. Στην τελική σκηνή του έργου, στο γάμο της Ωρόρα και του πρίγκιπα εμφανίζονται ως καλεσμένοι και άλλοι γνωστοί χαρακτήρες παραμυθιών: η Κοκκινοσκουφίτσα και ο Λύκος, η Σταχτοπούτα, η Πεντάμορφη και το Τέρας και ο Παπουτσωμένος Γάτος! Η Ωραία Κοιμωμένη θεωρείται η επιτομή του κλασικού μπαλέτου και το κορυφαίο έργο της καριέρας του Petipa.

Σταχτοπούτα

Ανέβηκε το 1893 στο Θέατρο Μαρίνσκυ με χορογραφίες του Enrico Cecchetti και του Len Ivanov, υπό την επίβλεψη του Petipa. Σ’ αυτό το πρώτο ανέβασμα η μουσική είχε γραφτεί από τον Boris Fitinhoff-Schell. Όμως, το μπαλέτο της Σταχτοπούτας έχει καθιερωθεί με τη μουσική που έγραψε ο Prokofiev για την παραγωγή των Μπαλέτων Bolshoi το 1945. Η Σταχτοπούτα είναι ένα κωμικό μπαλέτο με ζωηρή, χαρούμενη μουσική, πλούσια σκηνικά και ρόλους-καρικατούρες.

Κυανοπώγων

Ένα λιγότερο γνωστό έργο, ανέβηκε το 1896, με μουσική του Pyotr Schenk και χορογραφίες του Petipa. Το έργο δημιουργήθηκε με αφορμή μια εκδήλωση προς τιμήν του Petipa για τα 50 χρόνια προσφοράς του στα Αυτοκρατορικά Μπαλέτα.

Μετά τον Petipa, τα διάσημα παραμύθια συνέχισαν να εμπνέουν χορογράφους, τόσο του μπαλέτου, όσο και του σύγχρονου χορού. Ενδεικτικά αναφέρουμε με χρονολογική σειρά τη Σταχτοπούτα (1938) και τον Κυανοπώγωνα και του Michel Fokine (1941), τη Σταχτοπούτα του Frederick Ashton (1948), την Ωραία και το Τέρας του John Cranko (1949), την Ωραία Κοιμωμένη της Bronislava Nijinska (1960), τον Κυανοπώγωνα της Pina Bausch (1977) και τη Σταχτοπούτα της Maguy Marin (1985).

Ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο παραμύθι στο μπαλέτο;

φωτογραφία: Η Lana Jones του Australian Ballet στην Ωραία Κοιμωμένη, φωτογράφος Georges Antoni