Επιστρέφοντας στα μαθήματα χορού μετά την καραντίνα

Και κάπως έτσι, επιστρέψαμε… Προσεκτικά, με οδηγίες, με αντισηπτικά, με δύο μέτρα απόσταση, όμως επιστρέψαμε. Στις αίθουσες, στο πάτωμα, στις μπάρες, στην τρισδιάστατη πραγματικότητα. Βγήκαμε από το σπίτι και ήρθαμε στο άλλο μας σπίτι, που είναι ο χορός. Παρά τη δύσκολη περίοδο που βιώσαμε, γυρίσαμε με θετική διάθεση, με προσμονή για όσα μας είχαν λείψει, αλλά και με σεβασμό στην ανάγκη προσαρμογής.

Σίγουρα δεν είναι όλα όπως πριν. Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε, δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε, δεν μπορούμε να ‘κάνουμε ζευγάρια’, δεν μπορούμε να αφήσουμε το βάρος μας, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε η μία την άλλη στις διατάσεις, δεν μπορούμε καν να καθίσουμε κοντά για να πούμε τα μυστικά μας. Μπορούμε όμως να χορέψουμε μαζί, στον ίδιο χώρο, χωρίς οθόνες και κουτάκια, να κοιταχτούμε στα μάτια, να συγχρονιστούμε με την ίδια μουσική, χωρίς καθυστερήσεις και τεχνικά προβλήματα, να μοιραστούμε την ίδια ενέργεια και την ίδια ροή, να μάθουμε ακούγοντας διορθώσεις σε πραγματικό χρόνο και βλέποντας τους άλλους να χορεύουν.

Είναι μια περίοδος μετάβασης. Όπως κάθε αλλαγή, μας ξεβολεύει, μας κάνει να νιώθουμε περίεργα, μας κόβει τη φόρα και μας ζητάει να μην βιαζόμαστε, να περιμένουμε, να σκεφτόμαστε την κάθε μας κίνηση. Όπως κάθε αλλαγή, έχει να μας μάθει πολλά.

Θα μάθουμε να υπολογίζουμε ακριβώς τα δύο μέτρα. Θα μάθουμε να αντιλαμβανόμαστε τις διορθώσεις χωρίς το άγγιγμα της δασκάλας. Θα μάθουμε να μοιραζόμαστε καλύτερα το χώρο. Να αναγνωρίζουμε τα όρια μας και να σεβόμαστε τα όρια του άλλου. Θα μάθουμε να περιμένουμε και να αξιοποιούμε δημιουργικά το χρόνο της αναμονής. Θα μάθουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.

Έτσι κι αλλιώς, ο χορός είναι κοινωνική διαδικασία, βασίζεται στην ομαδικότητα και στον αμοιβαίο σεβασμό. Αν εστιάσουμε στα θετικά, αυτή η περίοδος μπορεί να μας κάνει καλύτερους – χορευτές και ανθρώπους.